مقدمه
و اهداف: تشنج شایع‌ترین اختلال نورولوژیک
کودکان است که نیازمند توجهات خاص و بررسی‌های اپیدمیولوژیک جهت پیشگیری از تکرار
حملات تشنجی می‌باشد. هدف از این پژوهش، بررسی اپیدمیولوژیک تشنج در کودکان
بندرعباس بود.
روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی مقطعی پس
از بررسی ۲۲۲پرونده کودک مبتلا به تشنج انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از آمار
توصیفی و آزمون کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: اکثر کودکان (۵/۶۴%) مورد بررسی پسر
و در محدوه سنی ۲-۱سال بودند. تب (۱/۸۱%) به عنوان بیشترین عامل بروز تشنج ذکر
شده بود. در ۸/۵۸% موارد سن کودک در زمان بروز اولین حمله تشنجی ۳-۱ سال بود. ۸/۶۳%
موارد حمله تشنجی در زمان بیداری رخ داده بود و ۸/۶۵% نمونه‌ها در زمان پذیرش
هوشیاری طبیعی داشتند. میانگین طول مدت تشنج در ۱/۶۴% موارد کمتر از ۵ دقیقه و نوع
تشنج در ۱/۸۰% به صورت تونیک کلونیک ژنرالیزه گزارش شده است. ۹/۲۸% موارد سابقه
تشنج در سایر اعضاء خانواده کودک وجود داشته و در ۳۶/۱۹% قرابت فامیلی نزدیک بین
والدین وجود داشت. بین نوع زایمان، سن هنگام تولد و وزن هنگام تولد با نوع تشنج و
مدت تشنج رابطه معنی‌داری مشاهده نشد ( ۰۵/۰
نتیجه‌گیری: با ارائه شواهد دقیق از حملات می‌توان
به شناسایی عوامل ایجاد کننده و تشدید کننده آن کمک کرده و دفعات حمله و بروز
عوارض راکاهش داد.
