عبدالله محمدیان هفشجانی، حمیدرضا برادران، نضال صراف زادگان، محسن اسدی لاری، آرش رمضانی، شیدخت حسینی، فاطمه الله بخشی هفشجانی۷،
دوره ۸، شماره ۲ - ( ۶-۱۳۹۱ )
مقدمه و اهداف: با وجود روند روبه کاهش شیوع بیماری‌های
کرونری در کشورهای پیشرفته و پیشرفت‌های چشمگیر در درمان بیماران،میزان کشندگی در
پی رخداد سکته قلبی حاد در هر دو جنس بالا باقی مانده است. تعیین عوامل پیشگویی
کننده بقای کوتاه مدت از سکته قلبی می‌تواند نقش مهمی در کاهش مرگ و میر در
بیماران داشته باشد.
روش کار: در این مطالعه همگروهی، اطلاعات تمامی بیماران
مبتلا به انفارکتوس قلبی حاد که درطی سال‌های۱۳۷۸
تا ۱۳۸۶ به بیمارستان‌های شهر اصفهان مراجعه کرده‌اند، درمرکزتحقیقات قلب و عروق
اصفهان گردآوری شده است. با استفاده از روش رگرسیون کاکس، خطر نسبی تک متغیره و
چند متغیره تطبیق شده مربوط به متغیرهای مطالعه محاسبه شد.
نتایج: در طی دوره مطالعه ۸۸۰۰ بیمار به مطالعه وارد
شدند که ۶/۷۳%از آن‌ها مرد بودند. میانگین سنی بیماران ۵۸/۱۲±۸۵/۶۱ و میزان بقای
۲۸ روزه کل بیماران ۵/۹۰% بود. خطر نسبی مرگ برای گروه‌های سنی ۵۰ تا ۷۰ سال(۱/۳-۲ CI: ۵/۲RR=) و گروه سنی
بالاتر از ۷۰ سال (۳/۶-۴ CI: ۵ RR=) و در زنان (۹/۱-۵/۱ CI:۷/۱RR=) و در گروهی که
داروی استرپتوکیناز را دریافت نکرده بودند
(۱/۱- ۸% CI: ۹/۰RR=) و از نظر نوع
انفارکتوس قلبی، خطر نسبی مرگ برای انفارکتوس تحتانی (۸/۷-۲/۲ CI: ۲/۴RR=) و برای
انفارکتوس قدامی (۳/۱۳-۴ CI: ۲/۷RR=) بود.
نتیجه‌گیری: بامشخص شدن شاخص‌های پیشگویی کننده
بقای کوتاه مدت بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی باید در اقدامات درمانی و مراقبتی
گروه‌های با خطر بیشتر
)بیماران
با سن بالاتر، زنان و انفارکتوس قدامی(
دقت بیشتری مبذول گردد.
