روش کار: شاخص IOTN در417 دانشآموز 12 ساله از مدارس آباده براساس معیارهای AC و DHC توسط دندانپزشک و بر اساس شاخص AC توسط دانش آموزان و والدین آنها تعیین شد و سپس میزان تقاضای دانش آموزان و والدین آنها برای درمان ارتودنسی بررسی گردید. جهت آنالیز دادهها از ضریب همبستگی spearman's استفاده شد.
نتایج: 3/22 درصد از دانشآموزان12 ساله طبق شاخص DHC در گروه "بینیاز به درمان"، 5/29% در گروه " حد واسط" و 2/48% در گروه " نیازمند به درمان " قرار گرفتند. هنگام ارزیابی بیماران با شاخص ACتوسط دندانپزشک، این درصدها به ترتیب 9/61%،29% و1/9% بود. در ارزیابی والدین و دانشآموزان طبق معیارAC ، به ترتیب 6/8% و 7/7% در گروه نیازمند قطعی به درمان قرار گرفتند. تقاضای دانشآموزان و والدین آنها برای درمان به ترتیب6/40%و9/44 % بود.
نتیجهگیری: نیاز به درمان ارتودنسی بر اساس معیار DHC در آباده نسبت به مطالعات دیگر بالا است. معیار DHC، رابطه کمی با میزان تقاضای درمان دانشآموزان دارد. ولی معیار ACرابطه بالایی با میزان تقاضای بیماران به درمان دارا میباشد.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |